Het was een warme lentedag in mei. Voor mijn werk moest ik me naar de uithoek van Nederland begeven, zo'n 3u rijden van thuis.
Darco stond gezellig op de wei samen met andere paarden. Hij is echt zo lief. Een groot zwart paard met een witte streep op zijn hoofd en een witte kol aan zijn rechterachterpoot. Hij was stevig en sterk gebouwd, maar had een hart van goud. Omdat ik zo ver van huis was en tot laat zou werken bleef ik overnachten in Nederland.
Omstreeks 18u zat ik in de bar van het hotel met mijn collega's om het verdere verloop van het project te bespreken. Plots kreeg ik telefoon. Mijn vriend zou Darco 's avonds weer op stal zetten, eten geven en verzorgen. Ik was blij dat hij even belde. Ik ging er van uit dat hij wellicht belde om iets te vragen... Voor mijn vriend was tijd bij paarden doorbrengen nog een beetje onwennig. Wellicht had hij een vraagje over het eten? Ik nam enthousiast de telefoon op. "Hoe gaat het daar?" opgewekt loop ik het hotel uit.
Maar dat veranderde algauw toen hij me vertelde dat er iets goed mis was. "Moet ik de dierenarts bellen? " vroeg hij snel. Ik stond een beetje perplex. Ik kon niets doen. Ik zou vertrekken, weg uit het hotel, naar mijn geliefde Darco... Maar hij had nu hulp nodig en ik zou daar ten vroegste binnen 3u zijn.
"Ja, bel de dierenarts meteen!" Ik kon het niet geloven, waarom gebeurde dit net nu?! Ik blijf wat ronddraaien op de parking. Alles wordt wazig en ik ben in de war. Ik kan niet anders dan hopen dat ik snel wordt teruggebeld. "Hopelijk is het niet zo erg. Hopelijk is het niet zo erg..." Ik blijf het herhalen. Minuten lijken uren te duren en ik lijk wel een gek op de parking.
Vijftien minuten later krijg ik opnieuw telefoon. Het was de dierenarts. "Ik vrees dat we niets meer voor hem kunnen doen. Hij is zo rustig en hij eet zelfs rustig verder. Dit kunnen we niet opereren, er is echt niets aan te doen. Zijn onderbeen onder zijn knie is afgescheurd van het bovenbeen. Zelfs de knie is volledig versplinterd. Wellicht is hij heel abrupt gestopt tijdens het lopen en is zijn bovenbeen met volle gewicht door de knie gegaan."
Ik kreeg een krop in de keel. De tranen liepen over mijn wangen. '
Kan u echt niets doen?' Ik kon niet meer praten, mijn adem stokte.. "Nee, het spijt me echt..." zei de dierenarts. Ik hoorde in haar stem dat ze ook geëmotioneerd was. Ze vond het zo knap dat hij zo sterk bleef. "Sterk karakter.." zei ze "... dat heb ik nog nooit meegemaakt."
"Heeft hij veel pijn?" vroeg ik met bibberende stem "Ja, dat moet wel, ik heb hem toen ik hier kwam alvast iets gegeven om de pijn even wat te verzachten. Hij staat trouwens nog steeds recht op 3 benen. Ongelooflijk. U weet wellicht wat ik ga vragen?" Vroeg de dierenarts rustig. "Ja, doe maar. Als het niet anders kan... Je bent zeker dat je niets meer kan doen? Kan ik nog afscheid nemen? Ik kan daar in 3 uur zijn..." Ik kon het woord 'spuitje' of 'inslapen' niet over mijn tong krijgen.
"Dat zou ik hem niet aandoen..." antwoordde ze lief. "Hij is hier in goed gezelschap. Je vriend en zoontje zijn bij hem en aaien hem. Hij kan rustig inslapen." Inslapen! Het woord kwam hard binnen.
"Wil je me een sms sturen waarin je verklaart dat ik hem mag laten inslapen? Ik mag dit niet doen zonder toestemming van de eigenaar van het paard."
De werkelijkheid dringt door. Ik zal hem nooit meer levend terug zien. Morgen als ik thuis ben, dan is hij er niet meer. Ik ben van slag. Maar zit nog steeds in het hotel... met mijn collega. Die van mij verwacht dat ik fris en monter morgen het project afwerk. Ik stuur de sms en loop weer naar binnen.
Ik raap al mijn moed bij elkaar en ga terug naar binnen. Ik weet dat ik er toen erg naar hunkerde om gewoon te vertrekken, naar huis. Maar dat kon niet. Of dat dacht ik toen toch.
"Wat is er?" vroeg mijn collega die zag dat ik van slag was. Ik vertelde dat mijn paard gestorven was. Ik deed een kort verhaal, maar algauw zag ik dat ik geen luisterend oor kon verwachten. We gingen weer over tot de orde van de dag, het project. Ik kon niet aandachtig luisteren. Ik kon mijn tranen niet bedwingen. "Weet je" zei hij " ga maar naar je kamer, we zien elkaar morgen wel. "
Ik kan je zeggen dat ik geen oog heb dichtgedaan. Ik huilde heel de nacht, als een klein kind. Ik was zo kwaad op mezelf dat ik er niet was. Ik geloof nog steeds dat Darco dacht dat ik zou komen. Ik heb hem alleen laten sterven... Mijn allerliefste vriend, hij zal nooit vervangen kunnen worden. Hoe moet het nu verder? Ik hield zoveel van hem...
Na een slapeloze nacht, alleen in een hotelkamer, maakte ik me klaar voor een lange dag waar ik elk uur een interview zou hebben met iemand anders. Mijn hoofd tolde, ik was helemaal uitgeblust, rode ogen en barstende hoofdpijn... Maar ik ben een professional, ik zette de dag door. Niemand vroeg me iets. Ook mijn collega niet.
Na een lange dag startte ik aan een eenzame rit naar huis. De muziek stond af. Stilte... De ene moment leek ik in gedachten verzonken en staarde ik langzaam rijdend naar huis. De moed in de schoenen, de wanhoop nabij. Om daarna weer zeer gedreven en met volle gas vooruit te rijden omdat ik een grote drang had om Darco te zien. Ik wou afscheid nemen van mijn allerliefste maatje.
Voor mij stond de wereld stil, maar voor iedereen rond me leek ze door te draaien. Het begrip is beperkt.
Door de ervaringen die ik heb gehad bij het verlies van mijn geliefde dieren, besloot ik
Dierbaar
op te richten. Het erkennen van een dier dat sterft is een belangrijk aspect dat in onze maatschappij al te veel verloren gaat. Laten we mooi afscheid nemen zoals we dat zouden doen van een dierbare vriend of familielid, want dat is wat dieren voor vele van ons zijn.
Pascale Lequesne
Dierbaar
We helpen je graag verder met al je vragen.