Dierbaar 

Uitvaartzorg voor Dieren  

Terwijl ik een deel van deze tekst schrijf en je nog kon wrijven... Krabbelen.... dit had ik heel mijn leven lang voor je willen doen... Tranen blijven vloeien. Nu al in gedachten met : Hoe lang nog? Dagen, uurtjes, minuten? Je bent nooit klaar om afscheid te nemen van je ALLES! Heb ik genoeg gedaan? Wat kan ik nog doen? Wat heb ik fout gedaan? Wil je gaan of wil je nog blijven? 💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔 En... Dan die moment : ik moet je laten gaan, in mijn armen laten ze je hartje stilletjes stoppen.... Pijn door merg en been!!!! Hartverscheurend, onbeschrijfelijk !!! Ik heb geen kinderen, ik ben een hondenmama en jij bent mijn bullenkindje! Wanneer mensen zeggen: het is een hond een dier... We zagen elkaar aan en moesten eens goed lachen. Op die moment hadden we hetzelfde gedacht: Wat een gemis in jullie leven dat jullie deze liefde nooit zullen ervaren!!! Jij bent degene die meer van mij houdt dan van jezelf! 💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔 Bentley, Bke, Bullybaby, Kindje, Kleintje, Flinke wandelman, Mooiste man, kindeboeleke..... Wat mijn grootste angst was ....is nu realiteit. Samen met jou verdwijnt er een beetje van mij want samen waren: wij 💔 Wat hebben we samen gevochten de laatste 8 weken, telkens een beetje hoop en dan terug die angst. We waren alle 2 niet klaar zonder elkaar!!! Wat moet ik doen ? Ik kan je niet afgeven! Ik wil je niet afgeven! Je mag geen pijn hebben , dat verdien je niet! Aub kleintje vecht nog even mee , het vrouwtje is bij u .... je bent mijn beste vriend! En nu die leegte..... Vandaag ben ik je gaan halen, je laatste keer wrijven onderweg naar je laatste reis. Een laatste knuffel ons laatste afscheid. Daarna krijg je terug je plaats waar je hoort .... dicht bij mij!!! 💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔 En nu , hoe .... 😢 We hadden het er vaak over hoe mensen je teleurstellen. Jij deed dat nooit!!! Niemand zal je ooit kunnen vervangen. Ik had maar 1 Beste / trouwe vriend! Bentleyke wat hebben wij allemaal niet meegemaakt ? Weet je nog toen we samen naar de ventoux zijn geweest? De mannen gaan fietsen, wij gaan mee op 1 voorwaarde: Bungalow met zwembad. Samen naar Bristol met de auto, logeren bij vrienden maar jij moest wel mee en slaapt int bed! Op het strand in Cannes mogen geen honden ? De meneer wist al direct dat het uwe stoel was !!! Jij wist ook als je niet op het strand zou mogen , uw vrouwke wel op zoek ging naar een ander strand! U potje steeds gevuld met vlees van de keurslager want jij mag niets tekort komen! Samen op restaurant? Jij was de proever. Als het mossel seizoen was, dan was er altijd een potje extra voor DEN BENTLEY. Iedereen wist wie je was mijn kleine BH ( Bekende hond) In den toren stonden je dozen klaar, die je aan flarden scheurde ,na hard werken kreeg je uw worstje... Op logé bij de bommi was ook altijd een feest, daar wist je ook perfect aan welke kast je moest krabben. Hoe je in haar ogen moest kijken en ALLES gedaan kreeg! Na dat den bompi er niet meer was, heb je wel wat afgezien dan kwam die epilepsie. Toen heb je ons serieus doen verschieten... Buiten beste vrienden waren we dan ook nog eens zakenpartners: Wie had dat ooit gedacht : HET 1STE HONDENRESTAURANT!!! WIJ hebben het wel gedaan!!! Iets later kwam ons hondenrestaurant op wielen en dan nog ons hondenkookboek. Van atv tot de gazet van Antwerpen , zelfs in Nederland kwam je op de radio.... Jij was al die persaandacht al zo gewoon , als een fiere gieter poseren alsof het iets van niets was..... Wat ga ik mijn sous chef missen , wie gaat alles nu goedkeuren? Jij koos enkel het beste.... 💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔 Samen hadden wij ook nog 1 missie : Hondjes helpen!!! Ik beloof dat ik dit ook zal verder zetten!!! Ik zal over je blijven vertellen !!! Ik zal Bentley ‘s hondenrestaurant Secret by Bentley blijven verder zetten !!!! Ik mis je nu al elke seconde Leven in functie van MIJNE BENTLEY was geen opgave maar een geschenk!!! 💔💔💔💔💔💔💔💔💔 Jou een fantastisch leven geven had niet mogelijk geweest zonder je beste vrienden ! Ik weet dat je die dan ook nog eens graag had willen bedanken! Danku bommi Beline Van Dyck Danku boske Brits Pascal Danku pawrents van Arco Vanessa Puttenaers & Steve Dombret Danku Ado Theugels: Ik ben er zeker van dat jij bentley hierboven zal begeleiden Danku Dierbaar om het afscheid van mijn alles mogelijk te maken .... Liefs, Lana

Dolly Op 1 juni 2016 op 4 augustus kwam je bij ons wonen. Je kreeg een goede thuis en alles wat je nodig had. Je mocht mee binnen in huis en had een ruim speel- en slaaphok buiten. Na een tijdje besloten we om voor jou een nieuw knuffelmaatje te zoeken. Toen kwam Flaurina er bij! In het begin was het niet met je volle zin maar na verloop van tijd konden jullie het goed met elkaar vinden. Toen we jullie verhuisden naar een nieuw hok was je super blij. In je super grote huis kreeg je er ook een hele konijnenfamilie bij. Je ontfermde je over hen en was zo blij om de moeder over hen te spelen. Alle 20 kleintjes nam je onder jouw vleugels. Wat was je toch lief voor hen. Op paasmaandag sloeg het noodlot toe. Je kwam te overlijden aan een fatale hartstilstand, je verliet het leven vredig naast Flaurina. Het verdriet is groot. We zullen je altijd blijven herinneren. Veel liefs, Jenno

Het verhaal van mijn 3 kanjers Pippi, Lilli en Guus. Vier jaar was ik, toen kwam Pippi in mijn leven. Een lief, klein, wit hoopje haar kwam op mijn schoot zitten bij de fokker. We wisten het, ze moest met ons mee naar huis. We gaven haar de naam Pippi. Pippi heeft helaas maar kort mogen samenwonen met onze, toen 16 jarige hond Droppie. Droppie overleed toen Pippi 12 weken was. Eén jaar ging het goed, maar toen begon Pippi gedrag te vertonen wat we niet gewend waren van haar. Ze begon op onze meubels te kauwen, plassen in huis en enorm te janken als wij weg waren. En zo kwam Lilli in ons leven. Pippi en Lilli werden allerbeste maatjes. Het waren echt twee lieverds. Pippi was terug rustig, ze vond alles wel prima en ik kon letterlijk alles met haar doen. Lilli was druk, fel en was echt het baasje. Maar ook zo'n lieverd. Ze konden beide heerlijk bij je liggen, en als wij op vakantie waren, mochten ze altijd mee naar bed. Pippi was echt mijn hondje, ze kroop altijd tegen mij aan, onder de dekens, en zo sliepen we samen. Pippi mankeerde nooit wat aan haar gezondheid, toen ze 9 was hebben we een vetbult laten weghalen, maar veder zijn we nog nooit bij de dierenarts geweest. 17 september 2017, ik ging gewoon naar school, gaf alle dieren een aai, maakte van Pip nog een foto, geen idee waarom. Ik kwam weer thuis, en mijn moeder stond mij op te wachten met hele rooie ogen. Ik zette mijn fiets weg en ze zei: "Ik zeg het je gelijk maar" Ik keek haar aan, en vroeg gelijk: "Toch niks met Pip hé?" Ze knikte, ik wist genoeg. Ik heb nog nooit zo hard geschreeuwd, ik ben op de betonnen vloer in de schuur in elkaar gezakt. Mijn allerliefste Pippi was overleden. Ik heb haar beloofd er altijd te zijn, en zeker als het moment daar was. Ik voelde me zo schuldig, nog steeds. Toch lag ze er zo mooi bij, ze is rustig heen gegaan, in het bijzijn van mijn moeder en haar vriendinnetjes Lilli, en onze 1 jarige Franse Buldog Bo. Mijn lieve Pippi, mijn beste vriendin, 12 jaar is ze er altijd voor mij geweest. En nu, moest ik ineens door zonder haar. Gelukkig kreeg ik heel veel steun van Lilli en Bo. Lilli had een hartprobleem. Dat wisten we al heel lang. In de zomer van 2018 waren we op het strand van Texel. Het was ontzettend warm, we liepen langs de zee, onderweg naar de auto. Ineens voel ik dat Lilli niet meer meeloopt aan de riem. Aangezien Lilli er van hield om door de meeuwenpoep te rollen, gaf ik een licht trekje aan de riem. Ik krijg geen reactie van haar, ik kijk om, en daar ligt ze, in het zand, ik schreeuw om hulp, mijn vader gooit alles uit zijn handen, pakt Lilli op en gaat gelijk de zee in. Er is paniek, mensen komen om mij heen staan, ze bieden handdoeken, koelelementen en flesjes koud water aan. Terwijl Bo en Noa (onze andere hond) om mij staan, sta ik te trillen om mij benen. Godzijdank komt Lilli heel snel bij. Ik dacht echt dat ze dood was. Eén jaar heeft ze aan de hartmedicatie gezeten, ze deed het zo goed! Precies 1 jaar later, Texel 2019, is ze overleden. Op onze 2e vakantiedag. In ons bijzijn. Rustig zelf heengegaan, op naar haar vriendin Pippi. Guus, mijn lieve kleine Guus. Wat een kat, wat een karakter. Nog nooit zo'n beest meegemaakt. Maar ja, het was een rooie he! Zo brutaal, zo lief, zo klein en zo bijzonder. Soms haalde hij het bloed onder mijn nagels vandaan. Maar dan keek hij je aan met zijn blauwe oogjes, en dan maakte hij alles goed. Je kon op Guus niet boos worden. We hebben 9 maanden van Guus mogen genieten. Opeens werd hij ziek, en moesten we hem laten gaan. Hij had het FIP virus. Tot op de dag van vandaag mis ik hem. Het is ontzettend stil in huis, ondanks de andere dieren. Tuurlijk, ik mis Pippi en Lilli ook vreselijk, maar die zijn beide 12 jaar geworden. Guus 9 maanden, het leven kan zo oneerlijk zijn.. Ik hou me vast aan het idee dat we ooit weer samen zijn. Ik wacht met smart op dat moment, dat ik ze weer kan aaien en tegen mij aan kan houden. Lieve Pippi, Lilli en Guus, tot ooit he!

Het gebeurt jammer genoeg regelmatig. Een eenzame man of vrouw komt te sterven en hun huisdieren blijven ontredderd achter. Als niemand ze vindt binnen enkele dagen komen deze lieverds om het leven door een gebrek aan water en voedsel. Dit is de harde realiteit, maar deze lijdensweg is te voorkomen. Wat kan de Dierenlijn betekenen? Momenteel wonen er meer dan 350.000 alleenstaande 65+'ers in Vlaanderen. In Vlaanderen hebben we hiervan geen exacte cijfers kunnen vinden. Maar alleen al in Amsterdam werden tussen 2005 en 2012 248 personen gevonden die langer dan twee weken overleden waren. Dit zijn cijfers van 1 stad. Het gaat dus om aanzienlijk wat gevallen per jaar. Je kan jezelf voorstellen da t de huisdieren van deze personen het niet overleefd hebben . De Dierenlijn is een initiatief dat alleenstaanden helpt om hulp in te schakelen wanneer zij dat niet meer kunnen. De Dierenlijn kan ook jouw leven redden, indien je ten val zou komen in je woning zal dit ook meteen opgemerkt worden! Hoe gaat het precies in zijn werk? Je meldt jezelf telefonisch of via mail aan. Binnen de 12u zal iemand telefonisch contact met je opnemen om de gegevens van je dieren zorgvuldig op te nemen. Je zal ook 2 contactpersonen doorgeven, deze mensen worden gecontacteerd indien je de telefoon niet beantwoordt. Vanaf die dag ben je geregistreerd als deelnemer van de Dierenlijn. Je ontvangt elke dag een geautomatiseerde telefoonoproep op het tijdstip naar keuze. Je dient enkel op het nummer 1 te drukken ter bevestiging Als de oproep geen gehoor krijgt, zal de Dierenlijn je alsnog proberen te bereiken, o.a via een tweede telefoonnummer, of door een uur later opnieuw te bellen. Neem je dan nog steeds niet op en wordt de '1 - toets' niet ingedrukt , dan nemen wij die dag nog contact op met de contactpersonen zodat zij poolshoogte kunnen gaan nemen bij je thuis. Wij geven gedetailleerd door wat jouw wensen zijn wat betreft de zorg en opvang voor jouw huisdieren. Wat hebben de diensten van Dierbaar hiermee te maken? Dierbaar wil graag haar schouders onder dit mooie initiatief zetten. Wij zullen vanaf november telefonische ondersteuning bieden voor de Vlaamse deelnemers. Je kan dus bij ons terecht als je vragen hebt over de Dierenlijn, beter bekend als Stichting Lifeline Call for Animals. We zijn er van overtuigd dat dit initiatief veel dierenleed kan voorkomen en levens redt! Laat het dus niet na contact met ons op te nemen voor meer info.

Zes jaar geleden moest Laureen plots afscheid nemen van haar geliefde Gijsje. Je leest haar beklijvende verhaal. Omdat Gijsje zoveel betekend heeft willen we hem graag herdenken door zijn verhaal hier te delen. Een verdiende In Memoriam.

We zijn gehecht aan onze huisgenoten en weidedieren. Het liefst van al willen we zo dicht mogelijk bij ons houden, ook wanneer ze komen te sterven. Afscheid nemen is moeilijk, velen van jullie willen daarom hun dier op hun eigendom begraven. De vraag of je je dier in de tuin mag begraven is dan ook niet evident te beantwoorden. In sommige gemeenten is het verboden een overleden gezelschapsdier te begraven. Vraag het daarom eerst even na. Heb je toestemming van de gemeente? Dan moet je nog rekening houden met een aantal voorwaarden: - Het dier mag niet gestorven zijn door een besmettelijke ziekte - Het dier mag niet meer dan 10kg wegen - De grond mag niet klei - of leemachtig zijn - De put moet minstens een halve meter diep zijn - Je mag het dier niet begraven in plastic of een andere slecht afbreekbare verpakking - Je mag het dier niet begraven op openbaar terrein Is het jouw wens om je dier te begraven, dan kan je ook kiezen voor een eco-grafkist. De dierengrafkist is volledig biologisch afbreekbaar. Dat wil zeggen dat deze in de natuur vergaat in een relatief korte tijd. Afhankelijk van de maat variëren de prijzen van deze kisten van 11 euro tot maximum 29 euro. Indien je een spoedlevering wenst, komt Dierbaar deze aan huis bezorgen voor een vaste prijs van 99 euro. De kistjes kunnen ook opgehaald worden op een afhaalpunt in jouw regio. Je kan ze beschilderen en beplakken met foto's en herinneringen. Wanneer je er voor kiest om je dier te laten cremeren, dan zijn ook deze kisten hier geschikt voor. . Is begraven niet toegelaten? Dan zijn er nog verscheidene begraafplaatsen voor dieren die een mogelijkheid bieden. Het is tevens een optie om de assen uit te strooien in je tuin en een grafzerk te voorzien als laatste rustplaats. Het is bijvoorbeeld ook mogelijk een urne in te zetten in een monument in de tuin. Bij het overlijden van je geliefde dier kan je ons altijd contacteren voor meer informatie hierover . Wij gaan nauwkeurig na of begraven in jouw gemeente of stad toegelaten is. Samen bekijken we de diverse opties. We lijsten alles voor je op zodat je met een gerust hart een weloverwogen keuze kan maken en waardig afscheid kan nemen. We bespraken hierboven al enkele opties, maar de mogelijkheden zijn zeer uitgebreid. Vraag dus eerst even na wat er allemaal voor je kan verwezenlijkt worden. Dierbaar ontzorgt je hierbij volledig. We zijn ons ervan bewust dat dit iets is waar niemand aan wil denken. Dat hoeft ook niet. Hou ons nummer bij de hand. De service van Dierbaar helpt je wanneer je het nodig hebt.

💗LaVie, mijn meest bijzondere reismaatje…💗 Na 15 jaar en op de kop af een maand, ging ze gisteren alleen op reis. Na zeker 8 jaar samen op reis te zijn geweest waarin we onafscheidelijk waren. HET BEGIN VAN DE REIS Toen ik na een ernstig ongeluk nog herstellende was, gingen we voor het eerst naar Frankrijk. Ik kon zelf niet autorijden, maar lag op de achterbank zodat ik toch mee kon. Het vroor dat het kraakte en de franse wegen waren bedekt met een gevaarlijke laag ijs. Dus belandden we in een hotelletje middenin Parijs. Hier ontsnapte ze het raam uit. Ik maakte me nog niet zoveel zorgen omdat de kamer een aan binnenplaats lag die omringd werd door gebouwen. Ze kon niet ver weg zijn. Maar toen ze na verloop van tijd nog niet terug was, ontdekten we dat er een zijuitgang was die regelrecht de stad in leidde. Onbegonnen werk om haar daar te zoeken. Maar LaVie was geen onbekende met op verschillende plekken bivakkeren en gewoon thuis te komen, dus besloten we af te wachten. Net toen ik begon te ijsberen omdat ik me zorgen begon te maken, stond ze ineens weer op de vensterbank. Moe maar voldaan. De volgende dag lag ze op mijn buik op de achterbank en keek me doordringend aan. Een beetje ontdaan vroeg ik wat er was. Ze begon zacht te spinnen. Terwijl ik het ronken voelde trillen in mijn huid, stroomde haar warmte door mij heen. Ik sloot mijn ogen en plots zag ik beelden van haar en mij reizend door Europa. De beelden waren zo krachtig dat ik het gevoel had naar een film te kijken. Toen ik mijn ogen opendeed, stopte ze met knorren en keek me opnieuw aan met ogen waarin de wereld verscheen. ‘Beloofd’, mompelde ik en kondigde aan: ‘LaVie en ik gaan samen reizen als ik weer beter ben.’ NAAR FRANKRIJK De tijd verstreek en na een intensieve revalidatie van twee jaar, besloot ik huis en haard achter me te laten en naar Frankrijk te vertrekken. Vergeten wat ik haar had beloofd, vertrok ik. Pas veel later realiseerde ik me dat ze dit had ‘aangekondigd’. Het was het begin van een lange en avontuurlijke reis waar ze vanaf het begin met volle teugen van genoot. Elke nieuwe plek was een nieuwe uitdaging voor haar. Ze leerde met andere dieren samenleven, zat met de kippen op stok en sliep met hun kuikens, ze leefde samen met schapen, koeien, honden en andere katten en zat uren in de wei naast de paarden op jacht naar muizen. Het reizen zelf was pas leuk als we overnachtten in hotelletjes. Dan hopte ze uit de auto en ging op onderzoek uit. Meestal vond ik een kamer op de begane grond en liet haar weten waar we waren. Net als in Parijs kwam ze vanzelf een keer terug, maar was altijd op tijd om weer verder te reizen. HOTEL Die ene keer in Duitsland toen ik een jongere op ging halen die een tijdje bij ons kwam wonen, hadden we een kamer op de eerste verdieping. De receptie lag achter grote glazen voordeuren die op een bewegingssensor vanzelf open schoven. Zo kon ze er zelf in en uit. De receptionist vertelde in alle staten van verrukking dat hij op een gegeven moment de deur open zag gaan en weer dicht, maar niemand binnen had zien komen. Verbaasd was hij achter de balie vandaan gekomen om daar LaVie aan te treffen die net de trap opliep naar boven. Ze wist feilloos de kamer te vinden waar wij waren. Toen ik haar de volgende morgen wel naar buiten had gelaten maar de deuren nog niet open gingen, zat ze braaf te wachten bij de nieuwe (!) auto. Ons team was inmiddels uitgebreid met een trouwe viervoeter die haar beschermde voor aanstormend gevaar. Ze had dit leuke hondje, Belle, in haar hart gesloten en leerde helemaal op haar te vertrouwen. Menig keer tijdens het uitlaten (want ze liep altijd mee) werd ze zo gered van opdringerige honden en katers die Belle met grote overtuiging voor haar verjoeg. Waarbij ze soms een krab op haar neus opliep en LaVie meewarig naar haar ging zitten kijken. Alleen in de auto sliepen ze samen in een mand of LaVie sommeerde Belle vriendelijk doch dringend ernaast te gaan slapen, ze bleef een kat tenslotte. In het zuiden vond ze een rode kater waar ze een diepe vriendschap mee sloot. Zo bracht de reis haar mooie ervaringen die ze koesterde. GELUK BIJ EEN ONGELUK Ze werd echter zo eigen met het reizen dat de snelweg met druk verkeer en grote vrachtwagens haar op den duur geen schrik meer aanjoegen. Zo kon het gebeuren dat ze zich midden op de snelweg, onderweg naar Frankrijk, onverwacht door een kleine opening van het raam worstelde en aan de buitenkant van de auto hing. Ik kon met de grote caravan achter ons niet zomaar naar rechts manoeuvreren en kon niet anders dan verbijsterd toezien. Al mijn roepen mocht niet meer baten. Ze schatte de situatie in, mikte en … sprong. Katten zien blijkbaar niet de snelheid waarmee ze zich voortbewegen, want als we niet met 90 km over de weg hadden geraasd, had de sprong haar niet gedeerd. Ze had de ruimte goed ingeschat, maar niet de snelheid. Tot mijn grote schrik zag ik haar in mijn buitenspiegel twee salto’s maken en over de weg stuiteren voor ze achter de caravan uit het zicht verdween. Het lukte me dankzij de andere automobilisten om snel op de vluchtstrook te stoppen en rende zo snel ik kon terug naar de plaats van het onheil. Geen LaVie… Achteraf bleek dat ze tussen de achterliggende auto’s door naar de kant was gerend en zich had verscholen in het bos. Ze heeft daarmee ineens de helft van haar 9 levens verspild dat kan niet anders. We kwamen terecht in een super-fancy dierenkliniek waar alles groot, glimmend en vooral heel duur was. Ze werd direct geholpen en onder scans en röntgen gelegd. Terwijl we wachtten op de uitslagen in een wachtkamer ter grote van een balzaal met in het midden een fontein met plateau’s in verschillende hoogtes, verdween ze. Op zoek naar rust had ze een spleet weten te vinden (dat ze goed was in zich door smalle openingen wurmen had ze helaas inmiddels wel bewezen) en was onder de fontein gekropen. De directeur, die blijkbaar close was met apenfluisteraar Jane Goodall gezien de breed uitgemeten foto’s aan de muur van hem samen met haar, kwam hoogstpersoonlijk naast me zitten om zijn verontschuldigen aan te bieden. Hij knipte met zijn vingers en er verschenen twee jongens die vakkundig de fontein uit elkaar begonnen te halen. Ik voelde me nogal opgelaten dat we de boel zo op stelten kwamen zetten. Uiteindelijk kon ik, als ik me ver genoeg uitstrekte, haar net in haar nekvel pakken en boven water vissen. De uitslagen van de scans wezen uit dat ze ‘alleen maar’ een gebroken kaak had die vanzelf zou genezen tezamen met een fikse hersenschudding. Als kers op de taart werd ons de rekening van een paar duizend euro kwijtgescholden vanwege ‘het ongemak’. De behulpzaamheid van de mensen in de kliniek… De hulp van de wegenwachtmedewerker die ons hier had gebracht… De automobilist die om was gereden en speciaal voor ons terug was gekomen omdat LaVie vlak voor zijn auto eruit gesprongen was en mee was gaan zoeken… de mensen op de parkeerplaats op de terugreis die voor LaVie en Belle wilden zorgen omdat ik toch echt heel nodig moest… de liefde, de dankbaarheid, de flow… Dat was LaVie ten voeten uit! LAVIE Altijd gebeurde er iets bijzonders met of rondom haar, waardoor ik het leven op een andere manier ging voelen. Waardoor ik de liefde, de schoonheid en de verbinding weer kon ervaren. Altijd bracht ze me weer terug naar verbinding. Zo ook de laatste twee weken dat we in ‘reservetijd' zaten samen, nadat ze 14 dagen geleden had aangegeven nog niet klaar te zijn voor deze laatste reis en ik de dierenarts had afgebeld. We hadden door de jaren heen leren communiceren met elkaar en gelukkig had ik haar begrepen. Want wat waren deze 14 dagen nog kostbaar! We hebben zoveel meer samen in verbondenheid deze reis, die ze alleen zou gaan maken, voorbereid. Nog dieper in contact. Nog meer dan ooit daarvoor voelde ik haar vriendschap die zich ver over tijd en ruimte uitstrekt. Ze is mijn oudste vriendin… van ver ‘beyond’. HAAR LAATSTE REIS De laatste dag had ik helemaal voor haar vrij gemaakt. We hebben dicht bij elkaar in de tuin gezeten. Samen met Belle en haar zoon Charmant. We hebben samen ‘gepraat’. Ik heb haar alles verteld over hoe de reis eruit zou gaan zien. Ze ‘antwoordde’ door me aan te kijken en zacht te miauwen. De hondjes kwamen erbij zitten en zo zaten we met zijn vieren in een kring, terwijl langzaam de cirkel van het leven zich om haar sloot. Samen landden we steeds dieper in dat veld waar alle ervaringen samenkomen. We hebben aan de picknicktafel gegeten, zij er bovenop, wijntje erbij en getoost op het leven. Ik heb zacht gitaar voor haar gespeeld en voor haar gezongen. Liedjes die diep in mij oprezen en in de avondzon zacht op haar neer dwarrelden. Samen met de bloemetjes die ik voor haar plukte en in een cirkel om haar heen had gelegd. Ik legde uit dat ik haar morgen ook met bloemen zou omhullen, maar dat ze het nu zelf nog kon zien. Ze bekeek ze met aandacht, rook eraan en vlijde zich ertussen terwijl ze zich uitstrekte in de ondergaande zon. Alsof ze het leven nog een keer helemaal in zich op wilde nemen. Nadat ik de honden had uitgelaten en ze in hun mandje lagen, ben ik bij haar gaan zitten in de tuin. Fonkelende lichtjes en kaarsjes aan. Ik mocht haar niet aanraken. Ze ging een halve meter van me vandaan zitten en begon te knorren, terwijl ze me steeds stiekem aankeek. Ik voelde hoe het veld zich weer opende en ze me meenam haar wereld in. Ik kon niet anders dan naar haar kijken. Dan keek ze gauw weg. Maar als ik even niet keek, dan zag ik vanuit mijn ooghoeken hoe ze mij aankeek. Vanuit het donker verscheen het nachtleven. Een egeltje kwam krakend over het droge blad uit de struiken en schuifelde over het pad. Nachtvlinders dartelden vrolijk om ons heen. Er schoten beestjes door het gras terwijl de nacht langzaam viel. Ik begreep nu waarom ze zo graag buiten sliep. Ze had een hele wereld waarin ze thuishoorde en waar ze mij nu deelgenoot van maakte. Uiteindelijk keken we elkaar alleen nog maar aan en verdween ik in het universum in haar ogen. Ik voelde me uitdijen en opgaan in … alles. Haar thuis. We ontmoetten elkaar waar tijd en ruimte ophouden te bestaan en leven alleen nog maar ervaring is. Zo zaten we daar, in alle stilte. Tot ik me langzaam begon af te vragen of ik zo de hele nacht zou blijven zitten of zou gaan douchen en slapen. Op dat moment stond ze op en sprong op schoot. Ze bleef een tijdje voor me uit zitten kijken en draaide zich toen om, legde haar hoofdje tegen mijn hart en streek even langs mijn borst. Toen sprong ze behoedzaam van mijn schoot en liep weg. Het was goed zo. De cirkel rond. VIVRE LA VIE De volgende morgen at ze nog een klein beetje en bleef dicht in de buurt. Toen ik onze spullen bij elkaar zocht om naar de dierenarts te gaan... haar roze dekentje, een witte sjaal van mij voor daarna, haar mandje… kwam ze bij me zitten wachten voor de deur. Ze was klaar. Klaar voor haar laatste reis. Onderweg zat ze in mijn armen en heeft uit het raam gekeken alsof ze elk deel van het leven dat aan haar voorbij gleed, nog in zich op wilde nemen. Alsof ze elke cel van haar wezen wilde vullen met die machtige ervaring die leven heet. Voor alles nam ze haar tijd, ook voor die laatste momenten. In alle rust gleed ze over van het ene in het andere leven en opende ze de weg voor nieuwe ervaringen. Wat ben ik haar dankbaar dat ik haar koppie voorbij zag komen op marktplaats 15 jaar geleden en in een impuls besloot dat deze kitten met mij door het leven zou gaan reizen. In de auto op weg naar huis, zat ze naast me op de stoel. Toen al niet in een reismand, maar gewoon op een dekentje. We keken elkaar aan en ik vroeg: ‘Hoe heet je eigenlijk? Hoe zal ik je noemen?’ Op dat moment zong er een lied door de luidsprekers de auto in met in het refrein: “Vivre la Vie". Dat was haar naam: LaVie. En wat heeft ze het leven eer aan gedaan! 💗

Husk (mijn grote liefde), Een stoere, korte naam voor zo’n klein, lief en dapper hondje met een groot karakter. De 1e eigenaar, de makelaar, had je deze naam gegeven vanwege de kleuren die je als pup had. Je vacht had de kleuren van een Husky. Op kerstavond 2007, na het ondertekenen van het koopcontract van ons huidige huis - dé stap om te emigreren naar België - maakten we kennis met je bij de makelaar als kleine schattige pup. Jij en ik kozen elkaar meteen uit en wisten toen al dat onze zielen onlosmakelijk verbonden zouden zijn. Zowaar het mooiste Kerstcadeau ooit!! Vroegtijdig namen we je op in ons midden, omdat we niet tot na de verhuizing (in mei 2008) konden/wilden wachten. Jij was mijn droom, mijn alles, mijn knuffelhondje, mijn ‘baby’ waar ik als kind altijd al naar had verlangd. Nu had ik geen pluche knuffeldier, maar een droom in levende lijven, eentje die echte verzorging, liefde en aandacht nodig had en zoveel ervoor terug gaf. De in mijn beleving duizenden koosnaampjes - die ik je doorheen je leven gaf-geven mijn grote liefde voor jou weer. Het was liefde op het eerste gezicht, zowel voor jou als voor mij. Marcel - mijn man - vond je ook schattig, maar diep in zijn hart wou hij een grotere hond. Wat ik me kon voorstellen. Jij met je 2,0 kg en zo klein dat je jou af en toe over het hoofd zag, is geen hond waar je als man mee voor de dag komt. “Dit is de man en dat is zijn hond!” Maar ook Marcel viel voor je en heeft zoveel voor je gedaan. Hij hield van je. Marcel kent mij. Hij voorzag op kerstavond reeds het verdriet, dat ik zou gaan hebben, wanneer we afscheid van elkaar zouden moeten nemen. Husk, mijn Dokkeltje, jij, inmiddels 12,5 jaar, onze grootste, kleinste, mooiste en trouwste vriend!! Wat hebben we veel met je meegemaakt. Veel met je gelachen. Jij als minihondje/pup, die hier in de weilanden voor de koeien en stieren uit ging hollen. De kudde volgde jou alsof je hun herder was. In ons broek ‘gepiest’ van het lachen. Ik, die met je zondags naar de puppycursus ging, om jou toch enige discipline bij te brengen. Wat uiteindelijk niet lukte tot grote hilariteit van de mannen die stonden toe te kijken. Ik, 1,78 m lang, jij met een schofthoogte van nog geen 25 cm, die de kachel met mij aanmaakte en je nergens iets van aantrok. Je had alleen aandacht voor al die leuke en grote honden om je heen. Ik stond voor ‘lul’ , maar had alleen aandacht voor jou, mijn grote vriend. Met alle inspanningen ten spijt, ben je altijd eigenzinnig en eigenwijs geweest (net zoals het vrouwtje). Je kon me met een blik helemaal om je vinger winden en ik was verkocht. Ik ben nooit kwaad op je geweest. Ik wist dat ik met liefde, aandacht en de verwennerij toch die lieve hond zou hebben, ook omdat jij ook hooggevoelig bent. Bovendien was je zo klein, dat als ik wilde, tilde ik je wel zelf even op om je binnen te zetten als je weer eens niet naar binnen wou. (Als ik je te pakken kreeg). Jij was klein, een ongecastreerde reu en dus een dominantje. Ondanks je leeftijd denken vele mensen nog steeds dat je een pup bent. Je hebt je eeuwige jeugd uiterlijk goed kunnen behouden en ook jouw vitale kant. Wat heb ik veel complimenten over je gehad en verwonderde uitlatingen van kinderen en ouderen over hoe leuk hondje je was. Je liet je graag aaien en knuffelen, zeker door vrouwen met een hoog stemgeluid en kinderen. Hoewel je beslist geen schoothondje bent. Menig keer zorgde jij voor een opstopping op de markt vanwege jouw uitstraling. Het laatste jaar takelde je af. Ondanks medicatie, speciaal dieetvoer, osteopaat etc. ten spijt, hebben wij het tij niet kunnen keren. Wij zien je lichaam slinken, je spieren reduceren tot niets, jij de lekkerbek en snoeper, nergens meer van smullen, je slaapt veel, wijkt niet van onze zijde, alsof je voelt dat... De dierenarts uitgebreid gesproken...ik ga voor jouw kwaliteit van leven, niet voor mijzelf. Ik wil dat je geen pijn hebt of lijdt. Ik wil, zoals altijd, het aller aller beste voor je. Ik wacht haar antwoord af. Ik weet dat dit alles onderdeel van het leven is. De Boeddha zegt: “Alles in dit leven is tijdelijk”. En niemand weet dat zo goed als ik. Zolang wij hier in België wonen maakte jij volledig onderdeel uit van ons gezin, net zoals Toby. (Onze lieve kater, die als kitten kwam aangelopen en niet meer weg ging). Vakanties en vele andere zaken hebben wij met plezier voor jou laten schieten, omdat jij voorging en jij niet naar een kennel kon. Jij was onze volledige verantwoordelijkheid. Jij was de mooiste, grootste, knapste en kleinste vriend van mijn leven… Opnieuw de betrokken en lieve dierenarts gesproken. Jouw nierfalen heeft je ingehaald, je bent jezelf aan het vergiftigen, de urine zit in je bloed en adem je zelfs uit. Je bent erg ziek. Nog enkele scenario’s besproken met haar, maar dat is geen optie voor je. Je zult er niet meer beter van worden. Hooguit uitstel van… Dat gaan we niet doen. Vanaf dat moment verwen ik je alleen nog maar met lekkere dingen, die je eigenlijk niet meer mag hebben. Je pijnmedicatie verhogen en afwachten totdat jij aangeeft dat het op en genoeg is. Zoals je altijd al hebt gedaan. Is dit morgen of overmorgen...laat het me weten. Lieve Husk, ik heb jou zo ontzettend lief. Houd nog even vol en geniet van de zon. (Op 8 april om 13.30 uur heeft de dierenarts Husk uit zijn lijden verlost.) R.I.P. Lieve, dappere en trouwe Husk. Je sliep volledig rustig en vol vertrouwen in bij de dierenarts op ons liedje " Slaap Huskje slaap, daar buiten loopt een schaap... .", waarmee ik jou altijd in slaap kreeg. Liefde houdt niet op waar het leven eindigt...Forever together... (Een spontaan schrijven op het moment dat ik wist dat je einde naderde) Nathalie Wijffels

Ik zou het niet omschrijven als 'blij', maar ik was opgelucht toen ik de auto tot stilstand kon brengen. Bestemming bereikt, ik was thuis. Moe na de lange rit wou ik toch zo snel mogelijk samen met mijn gezin naar Darco toe. Ik dacht er niet aan 'hallo' te zeggen. Het enige dat in me omging was "Kunnen we nu meteen vertrekken?" We stapten meteen weer de auto in. Ik was er niet bij met mijn volle aandacht. Ik had bijna 4u de tijd gehad om te mijmeren tijdens mijn autorit naar huis. "Heb je al een idee wat je nu met Darco gaat doen" vroeg mijn vriend. "Ik weet het niet. Ik wil hem eerst zien." antwoordde ik snel. Mijn blik nog steeds voor me uit. "De eigenaar van de weide heeft Darco alvast naar de weg gesleept. En er een zeil over gelegd." Ik kon er niet aan denken. Wat erg. Hadden ze hem gesleept? Met een traktor? Ja, dat moest wel. Hij weegt wel enkele honderden kilo's. Het was zo'n 10 minuten rijden, maar het leek wel een uur. We parkeerden de auto op een stukje gras naast de weide. Daar zag ik een grote bult liggen. Een berg van plastiek, met allemaal stenen en palen er rond zodat het zeil niet zou wegvliegen. "Hij is al wat gezwollen door de warmte. We mogen niet te lang wachten, hij kan zo hard zwellen dat het kan 'ontploffen'. Hebben ze me daarstraks gezegd. " zei mijn vriend voorzichtig. "Ik weet het. Ik weet het. Ik weet het..." Ik bleef het maar zeggen terwijl ik twijfelend en ongemakkelijk in toertjes rond 'de berg plastiek' - die mijn lieve mooie Darco moest voorstellen -liep. Waar zou ik de plastiek opheffen? Waar is zijn hoofd? Waar zijn de benen? "Volgens mij ligt zijn hoofd hier." zei mijn vriend terwijl hij naar een kant van de berg wees. "Alstublieft, niet schrikken. Ben je zeker dat je hem wil zien?" Ik ging gehurkt naast Darco zitten en verwijderde voorzichtig de keien en planken. Ik deed de plastiek angstig naar boven. Ik durfde zijn voorbenen niet te bekijken ( zie vorige blog ), dus waagde ik me aan zijn mooie stevige achterhoeven. Ik kon mijn tranen niet bedwingen. Zo'n prachtig paard, hij was dood. Ik kon het niet geloven. Ik nam mijn tijd. Iets hield me tegen om hem helemaal 'bloot' te leggen. Bang om de wonde te zien? De zwelling van zijn buik? Ik weet het niet. Iets hield me tegen. Samen met mijn zoontje legden we 2 bloemen neer aan zijn achterpoot. Daarna deden we de plastiek weer dicht. Tijdens onze terugweg zetten we het gesprek weer verder. "Het wordt meer dan 30 graden de volgende dagen. We moeten redelijk snel een beslissing maken. Morgen ligt hij er 2 dagen." "Ik weet het, ik hoor eerst eens bij mijn veearts wat de mogelijkheden zijn." En dat deed ik. De volgende dag nam ik contact op met de dierenarts. Die kon me niet meteen een oplossing bieden. De meeste mensen kiezen voor het vilbeluik of sommigen kiezen voor crematie. Er zijn enkele paardencrematoria in Nederland en Vlaanderen. "Dit is wel redelijk kostelijk" voegde ze er aan toe. Ik deed ook nog een oproep op Facebook. Daar kwam dezelfde feedback. Het cremeren zou zo'n 1000 euro kosten... Ik liet me aanpraten dat dat wel erg veel geld was voor een paard. Ik voelde me een beetje schuldig dat ik een crematie wou, dus koos ik er voor om een afspraak te maken bij het vilbeluik. Dat was een heel rationeel proces. Gewoon aangeven wanneer 'het afval' moet worden opgehaald. Ok, dat deed ik. Darco zou worden opgehaald overmorgen in de vroege ochtend. Ze doen dat omdat het dan 'minder opvalt'. Het is vrij shockerend als je getuige bent van dergelijk tafereel werd mij eerder gezegd. Ik kon er me iets bij voorstellen. Na een lange dag ging ik naar bed. Ik probeerde wat te slapen, maar constant kwam de gedachte op van die grote grijper op de vrachtwagen die overmorgen zou komen. Hij zal Darco grijpen, omhoog tillen en in de bak 'gooien' bij andere dieren. Waarna de vrachtwagen zich na 'zijn toer' terug zal begeven naar het destructiebedrijf, waar het 'afval' wordt verhakseld in stukken van 5 cm en later wordt verwerkt tot vet of andere producten. Het zweet brak me uit. Ik kon de slaap niet vatten. Ik wilde dit niet. Ik bleef heel de nacht huiveren van het idee. De volgende dag was ik nog steeds het wrak van de dag ervoor. Ik had de slaap niet kunnen vatten, en ik had mezelf al voorgenomen niet naar het werk te gaan. Tegen de middag wist ik het zeker, ik flapte het er uit. "Ik wil Darco niet meegeven met Rendac." Geschrokken keek mijn vriend me aan. "Ja, ik weet het zeker. Ik kan dit niet. Ik ga het mezelf nooit vergeven als ik dit doe. Ik was er al niet toen hij stierf... Ik kan hem niet zo oneerbiedig laten ophalen. Hij verdient een waardig afscheid." Hoewel hij er niet meteen achter stond, begreep hij mijn standpunt. Diezelfde dag belde ik naar het crematorium waarvan ik de meeste aanbevelingen via Facebook had ontvangen. Ze zouden de volgende dag komen. Ik bracht meteen Rendac op de hoogte. "Mevrouw, ik ga het hier aanpassen in de computer. Leg voor alle zekerheid een papier op het paard zodat ze hem zeker niet meenemen morgenvroeg." Paniek! Een papier? Wat als ze al om 5u langskomen? Is het dan al wel licht genoeg om het papier op te merken? Ik voelde al meteen dat ik weer een slapeloze nacht tegemoet zou gaan. Het papier met dikke letters werd gelegd onder een steen. 'NIET MEENEMEN !' Als het aan mij had gelegen, dan sliep ik bij hem om zeker te zijn dat ze hem niet zouden meenemen. Mijn vriend overtuigde me om toch maar thuis in mijn eigen bed te gaan liggen. We belden naar de eigenaar van de stal, die zou om 6u30 sowieso even gaan kijken en ons op de hoogte brengen. Die ochtend kreeg ik bericht van de eigenaar van de stal dat Darco er nog lag. Een pak van mijn hart! Rond de middag kwam de trailer er aan van een Nederlands crematorium. Ik stond ongeduldig te wachten. Iets in mij zei dat ik er graag bij wou zijn om hem in te laden. Ik wou dat het rustig en sereen kon verlopen, zonder hem pijn te doen. Vreemde verwoording, want hij was natuurlijk al dood en voelde niets meer. Doch wou ik hem in alle integriteit de trailer in krijgen. Zo geschiedde. De man liet me wel weten dat we echt geen dag meer langer hadden mogen wachten. "Dan had ik hem wellicht niet meer meegekregen op een mooie manier" Ik begreep wat hij trachtte te zeggen. De lieve man had een pallet met een katrol bij. Samen haalden we de plastiek af het lichaam van Darco. Hij lag er nu al enkele dagen en het had zeker wel een geur. Ik was zo blij Darco te zien, ik had dit gewoon veel eerder moeten doen. Het viel best mee. Hij was wel erg gezwollen en zijn onderbeen was bijna volledig afgescheurd, maar toch was het een opluchting dat ik hem kon zien. We namen zijn poten en rolden hem om. Zodat hij opnieuw zijdelings, nu op het pallet, lag. De katrol van de trailer trok hem zachtjes de trailer in. Zo kon het dus ook. Ik nam de bloemen die we bij hem hadden gelegd op en hield ze vast. De deur van de trailer ging dicht en ze vertrokken heel rustig richting Nederland. Dat was het dan. De volgende dag zou ik de assen mogen ophalen in Nederland. Weer enkele uurtjes rijden. Ik had het ervoor over. De zon scheen en het was opnieuw een prachtige dag. Ik bedacht me dat Darco gewoon op de wei had kunnen staan. Lekker in het zonnetje, genietend van de dag. Vandaag niet, vandaag haal ik zijn as op. Ik was hier helemaal niet op voorbereid. Ik kreeg een grote bak van bijna 40 kilogram mee! De assen van Darco, zo ongelooflijk veel. We reden terug naar huis. "Wat ga je ermee doen? " Vroeg mijn vriend. "Uitstrooien, beetje bij beetje. Op de wei.' Dat is wat ik deed. Ik zette de bak in een kruiwagen en liep er de weide mee op. In mijn hand een klein potje van 20 cl. Schepje per schepje, stapje per stapje strooide ik zijn assen uit op zijn laatste rustplaats. Dit hield ik twee uur vol tot het moment dat de bak helemaal leeg was. In die tijd had ik alle emoties doorstaan. Er ging van alles door me heen. Ik stond daar, alleen in de wei, niemand om me heen. Twee uur lang. Daarna nam ik al mijn spullen uit de stal mee naar huis. De borstels waar ik hem liefdevol mee verzorgde, het zadel dat ik jarenlang op zijn rug heb gelegd om leuke ritten te maken, de liksteen die nog niet gebruikt was maar waar hij sowieso nog van zou gaan smullen... Al de herinneringen. Ik nam ze mee. Nog niet wetend waar ik alles zou moeten stockeren thuis. Toen was alles voorbij. Alsof hij er nooit was geweest. Niemand vroeg ernaar, alles ging zijn gewone gangetje. Ik was maanden diep verdrietig, maar het leven gaat voort. Hij was nu toch inmiddels al 1 week dood. Het zou nu toch stilletjes aan beter moeten gaan. Toch? Enkele maanden geleden keek ik terug op wat ik heb doorgemaakt met Darco. Een vertrouwenspersoon of iemand die de angst en twijfel kan weghalen, een goede service die je helpt om waardig afscheid te nemen en de zaken praktisch voor je regelt... dat was een groot gemis . Het zou zo fijn zijn als ik iemand gehad had die bij me stond en die me alle mogelijkheden zou hebben uitgelegd. Ik heb ook geen aandenken of kaartjes laten maken. Misschien had ik een korte ceremonie kunnen doen met de andere eigenaars en paarden? In plaats van alles op mijn eentje te doen. Misschien had ik op een andere manier afscheid kunnen nemen? Misschien hadden ze me beter kunnen informeren over de toestand van Darco onder het zeil. Dan had alles anders geweest. Door deze ervaring en die van Grijsje heb ik besloten Dierbaar op te starten. Een dienst die je helpt om inzicht te krijgen in de mogelijkheden bij het overlijden en je helpt bij praktische zaken waar je het liefst niet van wil wakker liggen. Wij zijn 24/7 bereikbaar op het nummer +32 465 03 64 34 Noteer het of sla het op in je telefoonboek. Wie weet kan het ooit van pas komen, misschien niet voor jezelf, maar misschien help je er op een dag iemand anders mee. Wij staan ter beschikking voor ALLE dieren, ook paarden. Een waardig afscheid is onze prioriteit. Pascale Lequesne Oprichter Dierbaar